نام حافظ و اشعار دلنشین و اسراری که لا به لای این کلمات آهنگین فاش می سازد به قدری با تاریخ این مرز و بوم گره خورده و در رگ و پی این مردم ریشه دوانده اند که صدها سال است رد پای آن ها را به عنوان نمادی از عشق و ادب می توان در آداب و رسوم زیبای ایران و ایرانی دنبال کرد.
همه ما ایرانیان برای این شاعر گران قدر احترام زیادی قائل هستیم و از کودکی با اشعار و غزلیاتش انس گرفته ایم تا جایی که در خانه اکثر ما حداقل یک دیوان حافظ چشم نوازی می کند و بودنش سر سفره هفت سین و سفره شب یلدا زیبایی خاصی به فضا و حال و احوالات ما می بخشد.
بخشی از ارادت ما به حضرت حافظ لسان غیب بودنش است. چه بسیار پیش آمده در دو راهی های زندگی، لحظاتی که تردید امان مان را بریده و راه را از بی راهه نمی شناسیم دست به دامان دیوانش شده ایم و با تفال زدن به آن سعی کرده ایم گره از رازهای سر به مهر زندگی مان باز کنیم. الحق و الانصاف حافظ نیز چه زیبا به سردرگمی های ما پایان داده و با یک بیت یا مصرع جان مان را آرام و دل مان را قرص کرده است.
واقعا چه رازی در این اشعار نهفته که هر صفحه اش را که باز کنی برای هر کس در هر شرایطی، با هر دل نگرانی و هر نیت و فکری غزلی، شاه بیتی و یا حتی مصرعی دارد که بتواند دل مخاطب را تسکین دهد؟ پاسخ به این سوال همچنان در پرده اسرار است …
مردم ایران سالیان سال است حافظ را واسطه ای می دانند که خبر از غیب می دهد و اشعارش اسرار نهان و رازها را بر ملا می سازد، عمق این باور و اعتقاد با القابی که به این شاعر بزرگ داده شده (از جمله لسان غیب و ترجمان الاسرار) به روشنی عیان و پر واضح است.
عامل مهم دیگری که عشق به حافظ و اشعارش را در دل مردم ایران و جهان جای داده و آن ها را ترغیب می کند تا در سردرگمی های خود به دیوان او تفال بزنند شور و شعف و اشتیاقی است که حال و هوایی لذت بخش و مسرور کننده به این کتاب بخشیده است.
حافظ در جای جای دیوانش از سر مستی و شادی و امید دم زده و مخاطبانش را از نا امیدی و حال بد و غم خوردن بر حذر داشته است و این خود دلیلی محکم بر ماندگاری این شاهکار ادبی است.
درباره این که تفال به دیوان حافظ یا اصطلاحا فال گیری با دیوان حافظ از کجا و چه زمانی آغاز شده سخن بسیار است اما برخی معتقدند اولین تفال بلافاصله بعد از مرگ حافظ صورت گرفته، زمانی که بر سر نماز خواندن و نخواندن بر جنازه این شاعر بزرگ اختلاف بود زیرا گروهی کج اندیش و ظاهر بین او را مردی کافر و رندی بی دین می دانستند.
همان زمان بود که دوست دارانش اشعار او را جمع آوری کرده و یکی از غزلیات را به صورت تصادفی انتخاب کردند تا بدانند حافظ خود در این باره چه نظر می دهد و چه زیبا گفت حضرت حافظ که:
قدم دریغ مدار از جنازه حافظ
که گر چه غرق گناه است، می رود به بهشت
جالب تر آن که هر چه از دوران حافظ این سوتر می آییم و به زمانه امروزی نزدیک تر می شویم قداست و توجه به اشعار او نه تنها کم رنگ نشده و جای خود را به دیگرانی که شاید خوش رنگ و لعاب تر نیز بودند نداده بلکه حضورش پر رنگ تر از همیشه در زندگی ما می درخشد.
شاید یک دلیل آن این باشد که من و توی امروزی با غرق شدن در زندگی پر مشغله ای که اعصاب و روان مان را در هم می ریزد بیش از قبل به یک منبع متعالی از شور، عشق و شادی نیازمند هستیم. اشعاری که آرامش از دست رفته را به حال و هوای مدرنیته ما انسان ها بر می گردانند و با خواندن آن ها لحظاتی از روز و شب خود را با لذت ناب و اصیل انسان بودن سپری می کنیم.
هر چه که هست و هر رازی در این اشعار نهفته، خبرش نه ایران که همه دنیا را پیموده و به گوش دورترین آدم های جهان رسیده است که شاعری به نام حافظ حدود هفتصد سال پیش در گوشه ای از ایران می زیسته و زندگی را می توان در میان اشعارش به زیبایی خواند و حس کرد و بویید و چشید.
حافظی که اگرچه در شیراز به دنیا آمد و همان جا سر به خاک گذاشت اما اشعارش در هر نقطه از دنیا شناخته شده و بر زبان فارسی زبان و غیر فارسی زبان جاری هستند.
🔥 برای مشاهده سریع جدیدترین فال های امروز روی دکمه زیر کلیک فرمایید
