گزیده ای از زیباترین اشعار حکیم سعد الدین پسر شمس الدین پسر محمد نزاری فوداجی بیرجندی قُهستانی شاعر ایرانی قرن هفتم برای پست، کپشن و استوری اینستاگرام
***
كس چه داند كه مرا با كه سرو كار افتاد
گر چه در عشق ازين واقعه بسيار افتاد
شوق غالب شد و وجدم به خرابات افتاد
لاجرم ولوله در خلق به يكبار افتاد
حسن در مكتب عشق آمد و بر ليلی تاخت
سوز در سينـه مجنون گرفتار افتاد
يار سرمست به بازار برآمـد روزی
راز سربسته ما بر سر بازار افتاد
مكن ای دوست ملامت كه چو من بسياری
از عبادتكده ناگاه به خمـار افتاد
طعنه خلق و جفای فلک و جور رقيب
همه سهل است اگر يـار وفادار افتاد
به قضا تن ده و بی فايده مخروش ای دل
همه تدبير بود بيهده چون كار افتاد
سر ازين ورطه نزاری نبری تن در ده
چاره ای نيست كه اين حادثه ناچار افتاد
******
گفتم به وصال وعده دادست مرا
اقبال دری دگر گشادست مرا
چشمم به درست و گوش بر در و او خود
چون حلقه برون در نهادست مرا
******
مرا سودای تو دیوانه کرده ست
ز خویش و آشنا بیگانه کرده ست
******
روزی که مرا از تو جدایی باشد
از چرخ نشان بی وفایی باشد
تاریک شود همه جهان بر چشمم
بی نور مرا چه روشنایی باشد
******
از دلم هیچ خبر نیست ندانم که کجاست
هر کجا هست چه آید ز چنان دل که مراست
در خم زلف بتی مانده باشد محبوس
هم مگر باد صبا زو خبری آرد راست
اعتمادی نبود بر دل هر جایی من
راست گویم که دل غافل ناپابرجاست
گر به انصاف رود داوری دیده و دل
گنه دیده شوخ است که دل قید بلاست
این دگر هست که مشاطه فطرت ز ازل
نقش هر جنس به تقدیر چنان کرد که خواست
گر نمی خواست که مجنون شود آشفته عشق
روی لیلی ز پی فتنه چرا می آراست
من خود از دست رقیبان شده ام دیوانه
عاقلی کو که نه از عشق سرش پرسوداست
هر کجا بر سر کویی بنشستم عمدا
رستخیز آمد و طوفان ملامت برخاست
زاری ای دارد و فریاد رسی می طلبد
بر نزاری چه ملامت که رقیبش به قفاست
******
دیریست که انتظار می داد مرا
با وصل شبی قرار می داد مرا
گفتم مگرم دهد کناری ز میان
از خود ز میان کنار می داد مرا
******
بیمار عشق را چه مداوا کند طبیب
تعلیم عاقلانه مده گو مرا ادیب
ما توبه در مقابل عصیان نیاوریم
تمکین عاقلان ز مجانین بود عجیب
زنار اگر ببندم و ساکن شوم به دیر
ماییم و عشق و هرچه اشارت کند حبیب
در دین توبه مذهب ما هیچ فرق نیست
از طیلسان ملت اسلام بر صلیب
آری تو بر مراتب ابداع طالبی
اما تو را نصیب نکردند از آن نصیب
احول به هیچ وجه نبوده ست راست ببین
زین پیش گفته اند که اعما بود غریب
با مدعی بگوی نزاری که روی دوست
پوشیده نیست الا بر دیده ی رقیب
******
عشق تو از در درآمد در میان جان نشست
دست بی رحمی گشاد و زیر پایم کرد پست
جام غم در داد و مستم کرد و با دیوانگی
چون بود دیوانه آن گاهی که باشد نیز مست
عشق مرد پخته خواهد خام بودم من مگر
آتشی زد در وجودم تا ز خام و پخته رست
******
به آب توبه فرو شستم آتش صهبا
ز توبه تازه شدم چون گل از نسیم صبا
اسف همی خورم و غصه می‌کشم شب و روز
که کرده ام به خطا روزگار عمر هبا
نه یک زمان بده ام بی مشقت غربت
نه یک نفس زده ام بی مضرت صهبا
ز شرب خمر چنان ناشکیب چون گویم
چنان مانند که خورشید مجذوب ي حربا
نه هیچ راحتم از هم دمی و نه هیچ قرین
نه هیچ لذتی از چاشنی نه هیچ ابا
مدام رفته و خورده مدام با اوباش
همه وقت کرده تبرا ز محفل ادبا
گهی به گونه ز بس سوختن صهبا لعل
گهی به چهره ز درد خمار گاه ربا
گهی به کنج خراباتیان گشاده کمر
گهی به پیش کم از خویش رفته بسته قبا
کشیده تیغ زبان بر ملامت مردم
نهاده پنبه به گوش از نصیحت بابا
طلاق داده به یک بار هر دو عالم را
طمع بریده ز چار امهات و هفت آبا
کنون که دارم بلقیس توبه را در بر
چه حاجت هست که هدهد خبر دهد ز سبا
توقعی که به اعمال خیر دارم نیست
جز اینکه هست تولای من به آل عبا
نزاریا تو و تسلیم و بنده فرمانی
نه حارثی که کنی از قبول فرمایش ابا
******
رفتی و دگر یاد نکردی از ما
هم در نظری سیر بخوردی از ما
ما خود پی دل رویم تو در خانه
فارغ بنشین چو دل نبردی از ما
******
هم چو من دل بری که جان دارد
کس ندانم که در جهان دارد
دل بر من مگر همه جان است
نه چو انسان که جسم و جان دارد
چشم او گر نه سر به سر شوخ است
پس چرا هم چو روح آن دارد
باده و انگبین و آب حیات
هر سه اندر یکی مکان دارد
ور نداری ز من قبول آنک
کوثر اندر لب و دهان دارد
به حقیقت اگر بگویم راست
صفت و صورت جنان دارد
سخت بد خوست با نکورویی
راستی عادتی چنان دارد
چون نزاری هزار مملوکش
سر خدمت بر آستان دارد
هر چه در چشم پاک بازآید
تا به جان جمله در میان دارد
🔥 برای مشاهده سریع جدیدترین فال های امروز روی دکمه زیر کلیک فرمایید
