انشا احساسی و ادبی در مورد قدم زدن زیر باران بهاری

از پشت شیشه ی پنجره ی اتاق صدای باران می آمد، صدایی که وسوسه ام کرد لباس گرمی بپوشم و از خانه بیرون بیایم تا زیر باران قدم بزنم.

به خیابان آمدم، پاییز شده بود، درخت های بلند قامت کنار خیابان سر برافراشته نظاره گر باران بودند و کف خیابان پر بود از برگ های زرد، نارنجی و ارغوانی.

قطره های کوچک باران از آسمان روی برگ ها می چکیدند و صدای ریزی از بر خورد آن دو در فضا پخش می شد.

با خودم چتر نیاوردم، دوست داشتم قدم بزنم و با باران یکی شوم.

از ابتدا تا انتهای خیابان رفتم و روی سنگ فرش رنگارنگ و رویایی قدم زدم.

با هر قدمی که بر می داشتم برگ های زیر پایم را نگاه می کردم که در نهایت زیبایی بر روی خیابان فرش شده بودند.

گاه گاهی ریزش باران تند تر می شد و شوق من نیز برای ماندن در این فضا بیش تر.

قدم زدم، اندیشه کردم و با باران از هر دری سخن گفتم.

لحظه ها گذشت، زمانی به خودم آمدم که دیگر باران نمی بارید و من در انتهایی ترین نقطه ی خیابان ایستاده بودم.

از آن جا تمام منظره ی خیابان پس از یک باران زیبا را می شد دید.

باید به خانه بر می گشتم، این بار قدم هایم را به طرف خانه بر می داشتم.

مسیری که طی کرده بودم را دوباره برگشتم تا به خانه برسم.

هرزگاهی عابران را با چتر می دیدم که با تعجب از کنارم رد می شدند و مرا می نگریستند.

لباسم هایم خیس شده بودند و هوا کم کم رو به سردی می رفت اما من سرمایی حس نمی کردم.

تنها زیبایی و لحظه های قدم زدن زیر باران در آن خیابان بود که تمام ذهنم را مشغول کرده بود.

به خانه ی گرم رسیدم با خاطره ی شیرین قدم زدن زیر باران.