اوریون از بیماری های عفونی ویروسی بسیار مسری است که به سرعت انتقال پیدا کرده و می تواند عوارض خطرناکی همچون مننژیت، پانکراتیت، التهاب قلب و ورم تخمدان و بیضه ها را به همراه داشته باشد.
این بیماری از هزاران سال پیش با انسان ها همراه بوده است. از آن جا که تنها گزینه پیش رو بعد از ابتلا، درمان علائم بیماری – که می تواند به عقیم شدن، ناشنوایی و حتی مرگ ناشی از عوارض کلیوی و پانکراس منجر شود – می باشد بنابراین بهترین راه برای مقابله پیشگیری است که امروزه به لطف واکسیناسیون میسر شده است.
در ادامه قصد داریم درباره تاریخچه تولید و کاشف واکسن اوریون صحبت کنیم، با کوکا همراه باشید.
منشا تاریخی بیماری اوریون
اولین توصیف مکتوب کشف شده از اوریون به عنوان یک بیماری به قرن 5 قبل از میلاد و مستندات بقراط بر می گردد که حدود 410 سال پیش از میلاد شیوع اوریون در جزیره تاتوس یونان را توصیف کرده است. این مستندات حتی از نظر پزشکان امروزی نیز بسیار دقیق می باشند.
طی قرن های 19 و 20 مطالعات زیادی درباره اوریون انجام شد و در سال 1934 دو محقق به نام های کلود دی جانسن و ارنست دبلیو گودپستچر موفق به کشف ویروس عامل این بیماری شدند.
آن ها متوجه شدند میمون های رزوس آلوده به ویروس موجود در نمونه های بزاق گرفته شده از بیمارانی که در مراحل اولیه اوریون بودند به این بیماری مبتلا می شوند و به این نتیجه رسیدند این ویروس علت بیماری اوریون می باشد.
شناخت ویروس اوریون راه را برای کشف واکسن این بیماری باز کرد.
تاریخچه واکسن اوریون
اواسط قرن بیستم عفونت ناشی از اوریون اگرچه در میان کودکان چندان جدی نبود اما در مردان گاهی به التهاب ناتوان کننده بیضه ها منجر می شد.
این موضوع در سربازانی که عازم میدان های جنگ بودند یک مشکل جدی به شمار می رفت. به همین دلیل دولت ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم و بین سال های 1939 تا 1945 تولید واکسن اوریون را هدف قرار داد و تلاش بسیاری از دانشمندان روی این مسئله متمرکز شد.
محققان سال 1945 موفق به جدا سازی ویروس اوریون شدند و تا سال 1948 یک واکسن ویروس غیر فعال شده برای پیشگیری از این بیماری ساخته شد که اثر بخشی کوتاه مدت داشت.
در نسخه های بعدی از ویروس ضعیف شده به جای ویروس مرده استفاده شد و از دهه 1960 واکسن ها به صورت تجاری مورد دسترس قرار گرفتند اما در اواسط دهه 1970 و با تولید واکسن های موثرتر، استفاده از آن ها متوقف شد.
کاشف واکسن اوریون چه کسی است؟
اگرچه تا قبل از اواسط دهه 1960 واکسن اوریون تولید و استفاده می شد اما موثرترین آن ها یعنی واکسن Mumpsvax حاصل تلاش های دکتر موریس هیلمن می باشد.
او در سال 1963 روی نمونه های ویروسی که از بدن دختر پنج ساله اش جدا کرده بود آزمایش هایی انجام داد که به تولید واکسن جدیدی برای اوریون منجر شد.
این سویه ویروسی به افتخار دختر دکتر هیلمن به اسم جریل لین نام گذاری شد و هنوز در ایالات متحده در تهیه واکسن ها استفاده می شود. سازمان غذا و دارو سال 1967 مجوز تولید واکسن دکتر هیلمن را صادر کرد.
در آن زمان واکسیناسیون علیه بیماری اوریون رایج نبود تا این که سال 1971 واکسن ترکیبی MMR توسط دکتر هیلمن تولید و مجوز گرفت.
دکتر هیلمن ویروس های ضعیف شده اوریون، سرخک و سرخچه را ترکیب شده و در قالب واکسن MMR ارائه داد. ناگفته نماند این محقق کاشف واکسن سرخک در سال 1963 و نسخه اصلاح شده آن در سال 1968 نیز می باشد. اگرچه او واکسن سرخچه نیز تولید کرده بود اما در واکسن ترکیبی از نسخه ای که توسط استنلی پلوتکین تهیه شده بود استفاده کرد.
خوشبختانه تا سال 1974 حدود 40 درصد کودکان آمریکایی بالای یک سال واکسیناسیون شدند. دوز دوم این واکسن در سال 1989 ارائه شد.
فراز و نشیب ها
سال 1998 یک محقق پزشکی انگلیسی به نام اندرو ویکفیلد ادعا کرد بین واکسن MMR و خطر ابتلا به اوتیسم و مشکلات روده ای ارتباط وجود دارد. این ادعا بیشتر یک گزارش موردی بود تا نتایج یک مطالعه دقیق، زیرا تنها روی 12 کودک انجام شده بود که تعداد بسیار کمی محسوب می شود.
اگرچه این ادعا سال 2009 به طور کامل رد شد اما در آن زمان رسانه ها سر و صدای زیادی به پا کردند که به کاهش شدید واکسیناسیون در انگلیس، ایرلند و شکل گیری جنبش ضد واکسیناسیون منجر شد.
این مسئله باعث افزایش قابل توجه تعداد مرگ و میر و آسیب های طولانی مدت ناشی از اوریون و سرخک شد و این مطالعه به عنوان یکی از بدنام ترین و مخرب ترین ادعاهای تاریخ پزشکی مدرن شناخته شده است.
منابع: pharmaceutical – wikipedia
🔥 برای مشاهده سریع جدیدترین فال های امروز روی دکمه زیر کلیک فرمایید
