هنگامی که انسان درگیر مشکلات سخت شده و از حل آن ها خود را نا توان می بیند دست ها را رو به آسمان بلند کرده و چشم به افق دوخته و خواسته خود را بر زبان می آورد و از پرودگار متعال درخواست کمک و یاری می کند.
اما دلیل این کار چیست؟ خداوند متعال که نیاز به هیچ مکانى و هیچ مخلوقى ندارد و تمام خلق محتاج او هستند چرا از انسان خواسته که دست های خود را به طرف آسمان گشوده و دعا کنند؟!
امام صادق (علیه السلام) می فرماید: خداوند متعال دوستان و بندگانش را دستور داده که دست هاى خود را به سوى آسمان، به طرف عرش بر دارند، چرا که معدن رزق آن جا است.
هم چنین امام علی (ع) در حدیث دیگری می فرماید: اِذا فَرِغَ اَحَدُکُمْ مِنَ الصَّلوهِ فَلْیَرْفَعْ یَدَیْهِ اِلَى السَّماءِ، وَ لِیَنْصَبَّ فى الدُّعاء: هنگامى که یکى از شما نماز را پایان مى دهد دست به سوى آسمان بر دارد و مشغول دعا شود.
نقل است که مردی پس از شنیدن این حدیث از امام علی (ع) پرسید: اى امیر مومنان! مگر خداوند همه جا نیست؟
حضرت در جواب فرمود: آیا (در قرآن) نخوانده اى: وَ فى السَّماءِ رِزْقُکُمْ وَ ما تُوْعَدُوْنَ «در آسمان رزق شما است و آن چه به شما وعده داده مى شود» پس از کجا انسان روزى را بطلبد جز از محلش، محل رزق و وعده ی الهى آسمان است.
این چنین است که باران حیات بخش زمین از آسمان نازل می شود، نور که منبع زندگی و گرما ست از آسمان بر سر بندگان می تابد و هوایی که تنفس می کنیم در آسمان جریان دارد، آسمان منبع و معدن رزق الهی است به همین دلیل است که هنگام دعا دست به آسمان بلند کرده و خداوند را صدا می زنیم.
ریشه و داستان ضرب المثل
زمانی که حضرت عیسی (ع) به پیامبری منصوب گشت و شروع به دعوت مردم به حق و دوری از گناه کرد بسیاری از کسانی که منافع خود را در خطر می دیدند با او به مخالفت پرداختند، از جمله این مخالفان یهودیان منطقه ی فلسطین بودند که به هر طریقی می خواستند با حضرت عیسی مقابله کنند.
اما حضرت عیسی تسلیم هیچ کدام از تهدید ها و تمسخر های مخالفان نشد و همراه با دوازده نفر از حواریون از شهری به شهر دیگر و از روستایی به روستایی دیگر می رفت و مردم را به راه راست، نیکوکاری و پایمردی در راه حق و عدالت دعوت می‌کرد.
کم کم معجزات حضرت عیسی و اخلاق و رفتار او بر شهره و آوازه اش افزود و پیروانش را روز به روز افزایش داد همین امر باعث عصبانیت فریسیان یا ملایان یهودی شد که از مخالفان سر سخت عیسی مسیح بودند.
ملایان یهودی تمام تلاش خود را به کار برده و نتیجه ای برای رهایی از دست حضرت نگرفته بودند، به همین خاطر به پونتیوس پیلاتوس که از طرف رومی ها حاکم شهر اورشلیم بود شکایت بردند و مدعی شدند که حضرت مسیح علاوه بر کافر بودن با حکومت نیز مخالف است و فکر سلطنت در سر دارد.
پونتیوس پیلاتوس که می دانست این ها تنها توطئه ی یهودیان است ابتدا زیر بار این حرف ها نرفت اما از ترس شورش یهودیان حضرت عیسی را دستگیر کرد و می خواست که پس از آرام شدن اوضاع او را آزاد کند، فریسیان به این قصد و نیت حاکم اورشلیم پی بردند و آن قدر پا فشاری کردند تا بالاخره پونتیوس پیلاتوس حضرت را به مرگ محکوم کرد.
در آن دوران رسم بود که در روز عید فصح (عید آزادی قوم یهود از قید برده داری فرعون های مصر است) حاکم شهر یکی از محکومین به مرگ را می بخشید و مورد عفو قرار می داد، در آن روز مرد شرور و بد سابقه ای به نام باراباس که علاوه بر جنایات و خلافکاری های فراوان، بر ضد دولت روم نیز قیام کرده بود همراه با حضرت عیسی قرار بود حکم مرگ شان اجرا شود.
پونتیوس پیلاتوس قصد داشت در آن روز حضرت عیسی را عفو کند و زمانی که روز عید فصح (عید پاک) فرا رسید پیلاتوس بر بام قصر رفت و از مردم خواست که از این دو محکوم یعنی عیسی و باراباس یکی را انتخاب کنند تا مشمول عفو و بخشودگی قرار گیرد.
یهودیان مخالف حضرت مسیح که به سحر و جادو آشنا بودند کاری کردند که مردم به جای حضرت عیسی، آزادی باراباس را از حاکم درخواست کردند.
پیلاتوس قلبا حضرت عیسی را مقصر و قابل مجازات نمی دانست اما چاره ای هم جز احترام گذاشتن به درخواست عموم مردم نداشت پس دست ها را به رو به آسمان بلند کرد و به فریسیان و یهودیانی که آنان را مسئول مرگ حضرت عیسی می دانست گفت: من در مرگ این مرد درستکار بی تقصیرم و این شمایید که او را به مرگ می‌سپارید.” این کار او یعنی دست به آسمان بر داشتن به صورت ضرب المثل در آمده و تا به امروز مورد استفاده قرار می گیرد.
🔥 برای مشاهده سریع جدیدترین فال های امروز روی دکمه زیر کلیک فرمایید
